Anlam yüklemeye çalıştıkça anlamsızlığa soyunuyor her şey Çırılçıplak, utanmadan… Filhakika anadan üryan… İçim titriyor, gece parmaklarını uzatıp dokununca… Hiçbir şey ama hiçbir şey yırtıp delmiyor onun tenini Can havliyle sarıldığım yorgan üşüyor Yastığım günlerdir uykusuz… Bitevi hayatımızda yorgunuz, Bağışlayın, bundandır, dilimiz dönmüyor… “Niye?” “Niye?” “Niye?” Cevabı bulmak kolaylaşırmış gibi üç kere söyleyince Aldat kendini, ne de olsa insan alışık buna… Var olmaya, o da yetmezmiş gibi var etmeye çalışmak… Koca bir boşluğun içinde dönüp dolaşıp ihanete tosladığın Elde kalanların toplamı mıdır yaşamak? Varlığı bir kandırmaca olan zamanı mı suçlayayım şimdi? Yoksa bu yazgıyı yazan el, Tanrı’yı mı? Yutuyorum diyeceklerimi ve dilim kesiyor kelimeleri Anlamsızlık Anlamsız- Anlam- Anla- An- A- Aaa… Anlam kazanırmış gibi üç kere söyleyince Şaşır, şaşırabiliyorsan hâlâ… Bunca anlamsızlığın içinde Anladım ki huzursuzlukla bilenen bir öfke yine içe dönüyor Etine sinsice saplanan bir kıymık gibi Dokundukça daha da acıtıyor… Kim kurtarabilir beni şimdi, Kim iyileştirebilir? Kelimelerim değil, içim kırık… Bir serzeniş, şiir oluyor… Bir anlamı var mı peki?