Melul bir kent ellerimde can veriyor

Sönüyor ışıkları evlerin, teker teker

Geceyi giyiyor üzerine, siyah bir kefen gibi

İnsanlık susuyor...

Tüm günahlar konuşuyor...

 

Kanı bozuk insanlar…

Başıbozuk düşlerime giriyor

Ve böyle kâbuslar, silgiyle silinmiyor…

 

Mürekkebe bulanıyor ellerim

Bir kez daha öldürüyorum onları

Çoktan ölü olan insanlıklarıyla

Gömülüyor sahte suretleri

Hafıza denilen mezarlığa…

 

Ölüm zihnimde benim…

Ölüm ellerimde…

Nefesim titriyor

Ölüm ensemde…

 

Günah çıkarıyorum şimdi ben de

Tanrı unuttu beni çoktan

Af diliyorum önümde uzanan kâğıttan

 

Kalem silahtır

Kurşunu değince yüreğine

İncinir de beyaz kâğıt

Ah etmez

Yayılırken üzerinde

Sessiz bir kara ağıt…

 

İşte bu, insanlık için mevhum,

Kâğıt için mühim bir mesele…