Bir kitap açıldı...

Bir tarafında bereketiyle yeryüzü...

Diğer tarafında asaletiyle gökyüzü...

Hikaye böyle başladı...

Kutsandı bu evlilik...

Çocukları oldu

Böyle doğdu insanoğlu...

O yüzden toprak bir ana gibi

Yetiştirdi, büyüttü...

Gök bir baba gibi sardı

Korudu, kolladı...

Yer ile göğün evliliğinde

Yazıldı insanın yazgısı

O yüzden belki de

Ayaklar yere sağlam basmalı

Baş ise gökte, hep ileriye odaklanmalı

Ah, adının anlamı gibi unuttu insan...

Vefa ve saygıyı...

Önce toprağı ezdi geçti

Yetmedi, üstüne göğü kirletti

Doğarken kollarında bulduğu kendini

Öldüğünde de toprak örtecekti üzerini...

Ciğerlerine çektiği nefesi, bir gün verecekti...

Doğarken ağlayan insan,

Gülümsetirken etrafındakileri

Ölürken rahata erecek,

Bu sefer ağlatacaktı diğerlerini...

Gözyaşı ve tebessüm arasındaydı hayat

Er ya da geç anlayacaktı...

Yerin ve göğün evliliğinde

Bu kitap elbet bir gün

Açıldığı gibi kapanacaktı.