Lavinya Dergisi
SÜRGÜNÜN ‘BEN’ HALİ
Esra YILMAZ
Öyle bir farkındalık ki, bir yanı delilik diğer yanı ise dahilik. Sahi ben hangi yanına savruldum sonunda.
Küsebilir miydin kendine?
Ya da kendini cezalandırabilir miydin?
Kızsan, terk edebilir miydin?
İç sesini duymazdan,
Benliğini görmezden gelebilir miydin?
Ne mümkün…
İnsan kendine mahkûmdur;
İyisiyle, kötüsüyle,
Doğrusuyla
Ve en çok da yanlışıyla.
Sürgündür, kendinde…
Yanlışını doğruya,
Kötünü iyiye,
Karanlığını aydınlığa, çevirmek için
Anne şefkatiyle kendine sabretmek,
Kendine sarılmak,
Belki de kendini affetmek…
Çünkü kendine mecburdur insan.
Ne bir adım ileri,
Ne bir adım geri…
Ne mümkün kendinden uzaklaşmak.