Lavinya Dergisi 4. Sayısı

   Pirinç, bereketin simgesidir. Suyun içinde peyderpey boy atar, beyazlığını güneşten gizler. İnce kabuğu sıyrıldığında, zarif ve kırılgan bir nimet kalır geriye. Görünüş pürüzsüzdür ama söz incitmeye hazırdır. Bulgur, toprağın özüdür. Buğdaydan öğütülür. Her eve girer, her sofrayı doyuru

Alevler içinde kaldı kalbim,
Bedenim sağ kalsa da,
Cayır cayır yandı tutuştu gönlüm,
Şimdi küllerimden yeniden doğma zamanı.



Şimdi sevme zamanı,
İnanarak sevmeli,
Aldanarak değil, kanatmadan
Deşmeden yaraları,
Sevmeyi öğrenme zamanı…



Yaralansak da,
Koşarken birbirimize,
Düşüp açsak da ye

İnsanın sırtında görünmez bir heybe vardır. Ne kumaşı bilinir, ne rengi; ama her adımda ağırlığı hissedilir. Çocukken küçücüktür, neredeyse kuş tüyü kadar hafif. İçine birkaç renkli boncuk, ilk düşlerini, annenden kalan bir ninniyi koyarsın. Babandan ödünç alınmış bir bakış, arkadaşlarınla gizlice p

Bedende yazılı, sessiz yaralar
Tenin hatırası, eski defterler
Bir iz kalır yıllar, bir iz kalır anlar
Her çizgi kanar, susar heceler
Bedende yazılı, sessiz yaralar 




Geceler çöker omuzlarımıza
Uyur şehir, uyanır sancılar
Kalbin çırpınır, sığmaz avuçlara
Bir bakış yeter, yıkar duvarlar
Ge

Maskenin tarihi insanlık kadar eskidir. M.Ö. 7000’lerde taş, kil ve kemikten oyulmuş maskeler bulunur; ölülere takılır, kötü ruhları uzaklaştırmak için kullanılır. Henüz bir isimleri yoktur, sadece izleri vardır. Sonra Antik Yunan’da sahne kurulur. Oyuncular yüze maske takar, işte o maskelere

…Kelimeler benim nefesimdi. Kendi nefesimi bilinçlice alıp verebileceğim oyuncaklarımdı, amacımdı, tutkumdu. Kelime çektim içime kelime verdim.  Kelimelerle büyüledim ve büyülendim. Yazının başına oturduğumda elimdeki kalemime bakıp bunları düşünüyordum. Yazmayı biliyordum, yazılan olmayı da am

Hayat aslında kocaman bir köprüden ibaret. Başlangıçla son arasında uzanan, tahtaları gıcırdayan, altından derin bir boşluk akan bir köprü. Hepimiz üzerindeyiz. Kimimiz koşar gibi geçiyoruz, kimimiz ürkek adımlarla ilerliyoruz. Ama sonuç aynı: herkes yolun bir ucundan diğerine varıyor.


Köprü

   Sabah aynı alarm sesiyle uyanmak ya da uyanmamak için direnç göstermek… Uyanıp telefon ekranından saate bakmak, mutfağa gidip her gün kullandığımız o tanıdık kahve fincanını elimize almak… Ardından aynı yolu kullanarak arabayla işe gitmek ya da aynı durakta aynı otobüsü beklemek, yüzler

Yine uyandı; dünden yeni ama aslında pek de farklı olmayan bir güne. Güneş yeniden yorulmadan doğdu üzerine; yine aynı özen, ışıltı ve görkemle. Kuşlar nasıl da heyecanlı ötüyordu… Sanki kulak verse anlatacakları bir şeyler varmış gibi, cıvıl cıvıl ve durmaksızın…
Kediler… Daha tamamı uyanmış değild

Yakışmadı Ay
Yakışmadı tutulmak sana
Bir yağmur inmeliydi oysa
Yıkamak için değil
Örtmek için bu kez
Bir yağmur süzülmeliydi
Toprağın inadına
Çalmalıydı abartılmış rolünü
Senle gözlerim arasında
Üşüyecekti ellerim
Eriteceklerdi kırıldıkları rüyaları
Ne tabir eden vardı zaten
Ne seherde horlayacak ke

        Kenarı eğri, yüzeyi çatlak, rengi beklenmedik şekilde karartılıdır. Bir Japon seramik ustasının elinde obje, ateşle sınandıktan sonra asla kusursuz çıkmaz. İşte tam da o eğrilikte, o çatlakta, o kararmada gizlenir güzellik. Çünkü tekrar etmeyen, yalnızca bir kere var olan

Hiçlik… Adı bile ürkütücü geliyor kulağa, değil mi? Sanki dipsiz bir kuyu, insanı yutacak bir karanlık. Oysa belki de hiçlik, evrende herkesin yanlış tanıdığı eski bir dosttur. Kapıyı çalmadan geliverir; bazen gece yarısı, bazen sabahın köründe. Oturur yanına, sessizce kahveni içer. Sen konuşmazsan