Duygularıma gizlenir mi bu çaresizliğimGülüşüme saklanır mı bu acıEn dipteyim biliyorumGözüm yok ufuklardaKafamı kaldırdığımda görüyorsam göğüCanım yandıkça yağıyorsa bu yağmurBesleniyorum bundan kalkıyorum ayağaDipleri de sevmeyi öğreniyorum yavaşçaHerkes tek bıraksa da duracağım ayaktaDuygularım v

Bir gün umudunuz biterse o gün toprağın altındasınızdır. Umut insanı hayatan bağlayan yegâne şeydir. Peki nasıl canlı tutabiliriz bu umudu nasıl tutunabiliriz bu hayata?
İnsanoğlu her şeyi umut eder umar öyle olmasını ister ve onu bekler. İçinizde en ufak bir umut kırıntısı varsa eğer sıkı sıkıya t

Hayat akşamın bu kızıllığında başlıyorGözlerim mi yaşarıyor yoksa gök mu ağlıyorDuyuyor musunuz sesini yoksulluğunAcı çığlıkların içindeki isyana şahit misiniz Ya bizde sizin gibi olsaydık derken ki arzuyuBen işitiyorum ama yetmiyor gücümSesi olamıyor muyum kimsenin yoksaKaldırım kenarında küçü

Düşüncelere dalıp hayatın olumsuzluğuna odaklandığımı fark ettim. Sadece kötü şeyleri görüp stres sıkıntı arasında boğuştuğum hayatın aslında yaşanmaya değer olduğunu gözlerimi açıp pencereden baktığımda pembe panjurların beni karşıladığını fark ettim. Nasıl dank etti peki kafama bu?
Otobüsle gide

Deprem... Hayatımızda kaçmak isteyip kaçamadığımız tek gerçek belkide. Bugün tarihlerden 6 Şubat birçok hayatın bittiği birçok şehrin tozlar, molozlar altında kaldığı birçok insanın yaşarken öldüğü bir gün. Geçen sene bugün küs uyuyan insanlar bir daha barışamadı, yarın yaparım denilen şeyler yapıla

Saç tellerini sayacağım kadar kal yanımdaYüzündeki benleri ezberleyeyimBelki kendi atlasımı oluştururum onlarlaEllerin bir mesafe uzağımda olsun amaHiç bırakmayayım onları Göz bebeklerin büyüdüğünde geleyim aklınaAkşamın bu karanlığında bile büyüyorsaBil ki ben yanındayım demektir buGözlerin ay

Sonbahar eteklerindeki taşları döküyorGüneş adeta veda etmekle gelmek arasındaDuyuyor musunuz sizde bu sesiTuruncuların arasından gelen çıtırtılarıAkşam karanlık yerine kızıllığa bürünüyorİstanbulun en çok bu yanını seviyorumEskileri bırakıyor yenilerine yer açıyorHavanın en çok bu anını seviyorumBi

Grisi olmamalıydı hayatın ya siyahın içinde kaybolacaktık ya da beyazın arasındaki siyah nokta ama arada kalmamalıydık ne tarafa gideceğini bilemeyen, far görmüş tavşan gibi savrulmamalıydık. Düşebiliriz bu hayatta, belki panda misali her yerden düşebilir ama tekrar kalkabiliriz ayağa çünkü böyle ya

Hangi yıllar aldı seni bendenhangi dakikalarda yok oldu anılarımhangi sıranın en arkasında olanlarhangi binilemeyecek otobüsler tutulmayacak sözlersöylesene kim hepsinin katili

 

Yan yana durduğumuz fotoğrafın yabancılığıgülümsemelerimizin sahteliğihangi saniyede kay

Toksik bir ilişki var istanbul’la aramızdaNe ben vazgeçebiliyorum ondan ne o bırakıyor yakamıKaçmak istiyorum oradan ama ondan başka seçeneğim de yokmuş gibiYoruyor bazen sokakları, parkları, caddeleriBazen bomboş sokaklarda gözlerim çok şey görüyorBazen o sokaklar birilerinin katili oluyor bazende