Yağmurun yağmasıyla birikir sancılar.Biraz karamsarlık,Biraz soğuk etkisi.Yürür ve düşünürüm, acınasıdır.Acınasıdır bu sessizliğin gürültüsü.Ve yağmur yağar,Sonra yenidenVe yeniden...Düşünürüm,Acınasıdır.Seven unutmaz elbet.Unutan ise sevmeyecektir artık.Fakat bir gün yine yağar yağmurVe hisler bula

Dile gelmez bu kunt öfken,Yılları demlersin içinde.Yalnızlığın vardır bir avuçVe de sayılı hatıran.Sana hissetmek yasak,Sana dinlenmek yasak.Sen, mutluluğa yasaksın.Anlamıyorum nasıl bir uzaksın?Belki bir şiirsin, belki bir İstanbul...Dalgalar döver kıyılarıVe martılar boğuşur gözlerinde.Belirmekte

Vakit olur gözlerinden ne ömürler geçer...Sonsuzluğun kucağında, gidip de geri dönmeyen.Şu hisler yok mu, sessiz eylül akşamında;Ne sen kalırsın ortada ne de adını bilmeyen.Hakikatler anılmaz, köreltir sahte duyguları.Yalana muhtaç kalır doğruları görmeyen...İnsan ayırır insanı; kader ise günah keçi

Çığlığımı yutarken sessiz mavilikler, Hasretinle beraber gökyüzüm karardı. Benden gizlediğin yıllanmış gülüşünde;Sarhoşluğumu görsen gözlerin dolardı.  Bakışında sonbahar sezilmesin diyeDikilmeye aşikâr çiçekler kopardım.Kirpiğinden yaşların süzülmesin diyeSolacakları bilsen gözl

İnsan bazen yorgun düşüyor ansızın.İşte ondan oldu bugün.Yaprak süzülür yorulurum,Kuşlar öter yorulurum.Düşlerim, yorulurum.Ve bir şiir var şimdi elimde;Eskimiş itiraflar saklı.Okuyorum, yoruluyorum...Yorulmak eskidendi arkadaşım. Gün gelir yan yana olurdukVe aramızda yollar, şehirler.Bilirsin

Beni benden uzaklara götür.İnsan artık kaçamıyor kendinden.Koşuyorum, düşüyorum;Kaçamıyorum.Kinimden, nefretimden, senden...Özgürlüğe çırpınan kelimeler dilimde,Ne hayırdan anlarlar ne de şerden.Çünkü bir an unuturlarsa yalnızlığı,Hiçbir vicdan taşıyamaz bu sessizliği.Bir sen anlarsın beni;Anlamıyor

Günler yıllara evrilme telaşındaykenŞefkate muhtaç şiirler dikerim,Güneş değmeyen hislerime.Ki genelde büyümezlerdi.Yaprak döken mısralarım,Uyaktan aciz karanfillerim vardı.O zamanlar anlamazdım sebebini,Şefkatten uzak olanlar,Hep biraz eksikmiş meğer.Mesafelerin çok ötesindeAşılmayan insanlar vardı

Küçük bir pencerem varVe de dışına sığmayan hayallerim.Bugün çokça meşgulüm,Geçmişimi özlemekle.Öylesine meşgulüm kiBir an için olsunUnutmuşum seni düşünmeyi.Düşünmek umuttur,Düşünmemek ne güzel.Uzunca bir gece var içimde,Ardı gündüz olmayan.İnkarım beni hapseder karanlığaVe karanlık damlar gözlerin

Boşluğumlayım baş başa.Yudum yudum,Kırık dökük,Tüketmekteyiz bir ömrü.Ne gözümüz kamaşıyor artıkNe de inancımız.Nihayet alışmışız karanlığa.Nihayet,Barışığız dargınlığa.Dolaşmışım caddelerce,Seni bulmaya yormuşum.Ve ne zaman bulsam,Hep öteki olmuşsun.Ne zaman tanısam,Hep yabancıymışsın.Artık yağmazm

Unutamamak boyun borcuAma sevdiğim sezilmesin.Yaşamaktan fırsat bulduğum her an,Düşlerim sezilmesin.İçten içe başkasını sevdiğini,Bildiğim sezilmesin.Seziyorlar, kapa gözlerini.Baktığım bilinmesin.Vakitsiz bir akşam rastladım sana.Saatler donuk,Yıldızlar sönüktü.Bunca denk gelmeler, söyleHangi tanrı

Bak geldim kapına, sayısız ayakkabı.Hiçbir veda olmamıştı bu denli çaresiz.Birkaç çığlık duyuyorum,Birkaç yaş tanesiVe avutulan gönüller,Vedanın bahanesi.Bak geldim kapına, ellerin nerede?Sözünden çekinen, üşümüş ellerin.Oldukça eksiğim, söyle kim oldum?Gri şehirden kalan, aylak bir gölgesiz.Bak gel

Biraz olsun dinlenmek isterim.Gecikmiş bir bahardan geriye kalan,Sualsiz bakışında.Ve gözlerimi kırpmadan izlemek seniKızma, elimde değil...Öyle bir şey var ki sende;,,Ne bu zamana ait,Ne de bu sevdaya.Kabullenmem zaman aldı,Zaman ise seni.Beyhude bir yaşamda,Öğrenilmiş yalnızlık.

Ne denli eskitmişiz oysaEski püskü sayfaların,Yarım kalan şiirlerindeBölüştüğümüz bir sevdayı.Aramızda sayfalar, mısralar.Kimi silinmiştirVe de unutulmuş.Kimisi anlatır hasreti,Ölümü, yaşamıVe seni.En çok da seni...Umarsız geceminHapseden karanlığı;Hesap sorar banaAldığım her nefesten,Her pişmanlığı

Kırık dökük salıncakta,Bir çocuğun vasiyeti.Hangi çağda esir kaldı,Mutluluğun eziyeti?Bugünlerde kulağımdaAnlamsız müzikler var.Bir de rutubetli zihniminVazgeçilmez cinneti.İnanmazdım oysa... Ama öyle bakınca,Ölümlü bir sonun ölümsüzü gibiydik.

Ben ki... Nasıl anlatsam,Kime duyursam bu çığlıklarımı?Kime uzatsam bu yorgun ellerimi,Yarım kalan hayallerimi?Henüz baharında yeşerdiğim,Henüz yaşayamadığım ömrümün,Masum tebessümünü bırakıyorum geride.Ben ki küçük bir kızım.Nasıl anlatsam... Kime duyursam?Çocuk olmak istiyorum mesela; herkes gibi,