Sesinde hayali bir kahramanın son sahnesinin hüznü Bir masalın mutsuz bitişi dolaşıyor yalın ayak Hüznün yakıcı ezgisinin tuhaf fısıltısı Şiirler ki masalların sesiyle büyümüş Sevdanın elleriyle serpilmiş Hasretin yangınıyla kavrulmuş Dilsiz bir kelebek… Sesinde çıkmaz sokakların umutsuzluğu Soğuk havaların ruhu yağmalaması Üşütüyor her köşe başında Kavuşmaya hevesli eski aşkları Şimdi şiirin kalbinde bir kurşun Sevdanın kalbinde bin kurşun Hasretlerin umudu paramparça… Sesinde rüzgârın kendi kendini duvarlara vurması Çarpması suskunluğun kalabalıklarda Kırılması cam bardakların ruhun içine içine Pencerelerde beklenen uzun yolların gelmeyeni Kavuşmaya yüzü yok ki sevdalı ellerin Şiirin kalbine kurşun atıldığından beri… Sesinde tüm sözcükleri yutkunmuş dilsiz bir kelebek Kanatlarında üzgün desenleri… Konmaya korkak kuşların göğü delip geçişi Yorulmuş kanatların mecalini umursamayan bir kin Sesinle vurmuşsun bütün şiirleri -Haberin yok- Sen yoksun, kendini şiirde vurmuşsun Sen sesinde kaybolmuşsun…