Her seferinde hiç bilmiyormuş gibi yeni umutlarla tazelenen gönlüm, Ayrılıklar için uzun yollar gitmek gerekmezmiş en çok sende gördüm. Bir kırgınlıkla başlar bütün doldurulamaz boşluklar; Ben gözlerindeki çaresizlikte sana özlemimi gördüm. Her anlamak isteyişimde seni, bir başıma bıraktın yangının içinde beni, Her özlediğimde seni, anılara tutundum canlı tuttum bende ki yerini. Farkındalık insanın hem zehri hem de panzehri; Büyüdükçe anladım hayattaki en büyük derdini... Herkesin içinde yalnız hisseder ya insan bazen, Seni en çok ben sevdim derinden. Sen bilmesen de affediyorum seni içimden. Yan yanayken özledim, sen yanımdan gelip geçerken.