Bir eski yaz fotoğrafından susuyorum şimdi Dilimde paslı sözcükler mezarlığı Mermerleri soluk bir yaz akşamını öldürmüş soğukluğunda Boş bırakılmış sözcüklerin siyah izinde Adı konulamamış suskunlukların Dudağımda moru kanayan zaman -Zamanın kanı mor akıyor bu şiirde- Bütün kırmızıları çalmıştı o yaz o fotoğraftan İçinde anı çığlıkları kalbin inceliğinde duyulan Fotoğraflar hep sessizdi oysa duyulamayan… Bir eski yaz fotoğrafından susuyorum şimdi O fotoğrafta son kez bakıştım dünyaya Bakışlarım Tanrı’nın elinin değdiği andı göğsüme Deli bir çarpıntıydı ayaklarında pişman atların Topuklarında taşıdığı uyuşmuş bir zamanla Yazlara doğru koşar hep ömür gibi Ömür gibi yazlara doğru koşar... Bir eski yaz fotoğrafından susuyorum şimdi Mevsim yaza dönerken tam da Ömür bitti o fotoğrafta…