Nerede yürüdüğümü bilmeden, Dağınık sokaklardan topluyorum gençliğimi. İlk gençliğin o bitmek bilmez telaşlı gecelerini, İçime çekiyorum her köşe başında yeniden yaşarcasına. İlk aşkların yürekte bıraktığı yara izini, Seviyorum o sokakların en kuytusunda. Jiletle günlerime çizdiğim adının resmi, Ömrümü kanatır her dönüp baktığımda. Gözlerimden kalbime akar kan ırmaklarının sesi, Kulaklarımı ağır bir yükün altında eziyor sanki. Duymuyor gelip geçen yankılı sözcükleri, Sessizlik hep daha görkemli… Pişman zamanların alfabesi yokluğun, Acıtır heceleri harflerin gölgesinde. Sesler kâğıt kesiği parmaklarımda gezinir, İnce ince içime işler ayaza kesmiş suskunluğun. Göğsümde yokluğunun boşluğu obruklar Sevdanın hüznüyle dolup taşar Gözyaşıyla ektiğim tarlaların bereketi Sunar ömrüme sağlam yalnızlıkları Organlarımın haykırışı susmaz Uzaktan bir fısıltınla süzerken sen beni Öğrenememişim asıl gerçeği Sensizlik hep daha görkemli…