Aynaya bakıyorum ve kendi yüzümü görüyorum. Gördüğüm yüz her gün aynı olmasına rağmen farklı görünüyor bana. Gün geliyor çok sevimli geliyor yüzüm, aynaya girip sevesim geliyor. Gün geliyor yansımamdan sıyrılıp gitmek istiyorum. Anlamıyorum her günkü ben neden ben gibi hissetmiyorum? Baktığım zamanlardaki nedenlerimi hatırlıyorum. Sevdiğimde sevildiğimi anlıyorum. Sevildiğimde ise gözlerimdeki ışığı görüyorum. Demek ki insan sevildiğinde güzel gösteriyormuş aynalar… Baktıkça bakıyormuşsun sevdiğine bakar gibi. Çünkü sevgiyle paylaşıyormuşsun hisleri. Sevdikçe sevilir sevildikçe sever insan kendini. Bu yüzden ki baktığım yüzde görüyorum seni sevgili. Her aynaya baktığımda sen varsın gözlerimde çok belli. Gece olup da kapatınca gözlerimi, rüyalarıma ilk gelen sen ol sevgili. Belki tekrar yaşanır o nadide anlar, rüyalarda da olsa buluşur bu ölümsüz ruhlar. Sen yanımda olunca içimi dünyevi bir huzur kaplar. Sanki sonsuz gelir tüm yaşananlar. Sen yokken geçmeyen tüm zamanlar yanındayken su olup da akar. Seven sevdiğini kalbinde saklar. Yıllar geçse de unutulmaz bu yaşananlar. İnsan var olmak için ruh eşini arar. Anlamlarına anlam katar, yalnızken yaşadığı hayata artık yeniden doğmuş gibi bakar. Varken gözlerimde hissederdim seni, yokken neden alıp da götürdün yanında beni? Gittiğinden beri bakamıyorum aynaya görmüyorum gözlerimdeki seni… Baktığımda kendimi de göremeyeceğim biliyorum sevgili. Çünkü giderken alıp da götürmüşsün beni. Şimdi gözlerimi kapatınca gözlerin aklıma geliyor. Canlanıyor gözlerimdeki yansıman. Kendimde göremediğim yüzün, unutturdu mu bana gittiğini… Anladım ki bir başıma kalmışım, gözlerimde yoktu sevdiğimin gözleri. Ben de kapattım bu sefer gözlerimdeki eserini. Sen de bir gün aynaya bakarsan göreceksin sendeki beni. Çünkü bil ki sevgi içinde gizli. Hatırlatmazsa aynalar beni o zaman sende kapat sonsuza dek gözlerini…