Sahi kimdim ben, Nasıl bir şeydim yolun başında? Biraz mahcuptum galiba, Ürkek, samimi, fazlaca şeffaf Ne güzel insandım aslında. Sonra ne mi oldu? İnsan yanlarımı törpüledim, Merhametimin ucundan bağrından kestim, Bu kör olası düzenin içine böyle girdim. İnsan yanlarımı kaybettim yavaş yavaş Tövbeler de ettim iyi niyetimin üstüne, Doğrularımı unuttum ben bu uğurda. Sahi neydi ki doğru? Kalıplaşmış söz dizileri mi? Ayıplanan kurallar mı? Ben bilirim diyenlerin kestiği ahkamlar ya da. Bu doğru her neyse uymadı benimkilere, Ben doğru diye vicdanıma sığındıkça, Aciz bildiler kendi çaplarında çapsızlar, Bir surete söze kanar olmuş insanlar, Nice zamandır doğru benden kaçar olmuş. Bıktım bu çivisi çıkmış dünyadan, Bana ne kusursuz donuk suratlardan, Bana ne reklam aşkların şakşaklarından, Kafam bir milyon, kafam gelgitli… Bir çivi de ben mi çakayım? Yoksa özümü alıp da yanı başıma, Daha fazla kirlenmeden, hâlâ vakit varken, Arkama bakmadan mı kaçayım?