Sevdanın ardında kalan Yokluğun soğuğu nasıl sığardı bir sözcüğe? Hüzün sığmıyordu geceye Sokak lambasının titreyen ışığında Ayaza çalıyordu tüm geceler Ve üşüyordu tüm düşler -Soğukta kalan bir evsizin pişmanlıkları gibi - Yalnızlık dolu hüznüne iç çeken bir bakış oluyordun... Kabına sığmaz sözcükler gezerken Tedirgin adımlarla ruhun tenha sokaklarında Yüreğe keskin bıçaklar saplıyordun. Anlamını yitirmiş sözcüklere örülmüş Sancılı bir şiir ağı oluyordun... Ve zamanını bekliyordun -Bin yıldır seni beklediğim gibi, her saniye tetikte - Yokluğundan doğan hangi şiirin hangi mısrasında beni vuracağını… Sevdanın ardında kalan Yokluğun soğuğu sığıyordu bir sözcüğe; “Kış” diyordu şiirde…