Ah kadın... Ellerinde geçmişin izleri Düşe kalka, düşüp de kalkmaya Ah nasıl burum burum dizleri... Gözleri ki haykırıyor adeta Düne, bugüne hatta gelmeyen yarına. Ah kadın... Acıları gölgesi olmuş, Yollar yormuş, kendinde kaybolmuş Denize aşık da bir yudum su içememiş Butimar misali içse ölecek, içmese zaten ölüm Ah kadın... Sımsıkı bağladığı yerden kopmuş, En büyük inançları... Yaprak misali oradan oraya savurmuş, Güneş sanıp da rüzgar buldukları... Vâr iken yokluklarda kalmış, Yakın iken uzaklıklara tutsak olmuş Bunu da yaşamak sanmış... Ah kadın... Adı noksanlıkla anılmış Tam iken koca bir yarımmış Buna inanmış, buna inandırılmış Yaşamış ha yaşamış... Ah kadın nasıl da yaşadığını sanmış. Saçları ki her teli birilerine dert olmuş Açsa mahrem, açmasa suç sayılmış Ah kadın... İnsan olduğu hep unutulmuş Ruhu hep gerisinde kalmış Dışının ayıplığı yüze vurulmuş... Ah kadın... Sen benim annem, sen benim bacım Sen benim adını bilmediğim teyzem Sen benim sıra arkadaşım... Ah kadın... Sen benim hemcinsim... Tutsam parçalasam yüreğini İçine bir bir ben koysam inanman gerekenleri Bir bir fırlatıp atsam nice inançlarını, Yine bir bir ben koysam sana, seni.