Aydınlık günlerin tarifsiz sevinciyle Umut serpilmiş tuz diye, ömrün ekmeğine Yaşamaya hiç doyamamışız… Bu vakitlerde peyda olur Uzak çam ağaçlarının düşü Bu vakitlerde dünyanın en ferahlatıcı havası elzemdir. Kesilen nefesi onaran tamirci Tanımsız bir kokuda gizlidir. Çam kokusu desem işte, değil Özgülük gibi bir bakıma Bir bakıma sonsuzluk… Bu vakitlerde korkutur insanı Sık bir ormanda kaybolmanın düşü Bu vakitlerin karanlığında bir parça ışık elzemdir. Sık bir ormanda bir başına gölgelerin oyununda Hiç kimseyi düşünmez insan, yalnızdır düşleri Yalnızlık kokar bu vakitler Bu vakitsiz düşler… Bu vakitlerde deniz berrak ve durgun Kime yüklenir ki yüreğin ağır içine oturan taşlar? -Elbet uzak denizlere atmayı düşler insan- Bu vakitlerde ondandır uzak denizleri düşünmesi de Kendini bulduğunda bir düşün amansız gecesinde Bu vakitlerde işte Bu vakitlerde ölmeli insan… Oysa aydınlık günlerin tarifsiz sevinciyle Umut serpilmiş tuz diye ömrün ekmeğine Yaşamaya hiç doyamamışız…