Bir istasyonun parlayan raylarının umudu Vagonlara yüklenen ince sevdaların ağırlığı Yorgun bir lokomotif geçiyor dizlerimin üzerinden… -Lokomotif ki yükü insan hüznü- Dizelerime sıyırıp geçiyor hem de Hayal kırıklığının soluğu kanıyor camların buğusunda Akıp gidiyor yeryüzünden, su gibi zamanda… Demir rayların gıcırtısında parçalanan düşlerin sızısı Bırakıp gitmelerin yürekte durmadan yankılanan tiz sesi İstasyonlar hep soğuk, yollar hep uzak… Üşüdükçe yalnızlık battaniyesi sarmışız kalbimize Bitmedikçe yollar şarkıları susturmuşuz Varılamamış hiç eski zaman sevdasına… Varamamışız o eski istasyona…