Sen beni düşlerimden vurdun sevgili, Söylesene hangi yalancı bahara kurban ettin bizi? Güneşi görünce açan,doluyu yiyince dağılan Mart çiçekleri gibi kalakaldım ortalarda, Varlığına inandırdın,yokluğunla aldattın, Sen beni kandırdın sevgili. Papatyalar biriktirdin içimde, Hem de nasıl izin verdin büyümesine, Sonra yapraklarını tek tek ayırdın, Benim canımı yakmak için, Canımın yapraklarını kopardın. Kopan her yaprak gibi,eksildin sen de Soldurdun hem kendini hem beni, Bak huzura erebilirsin şimdi, Papatyalar da küsermiş, Ellerin dert görmesin, Kalbim başka acı bilmesin. Senin de sönen ışıkların, Ve hep içinde saklayacağın, Gözünün önünde sarartacağın, Çiçeklerin olsun da yalnız kal, Kayboluşlarının mahzeninde, Mevsimlerinin yörüngesinin hep şaşması dileğiyle…