Güneş “Gel.” dedi. “Aydınlığımla ışıldasın yüzün.” Gece “Yok.” diyerek kanıma girdi. “Sen bensiz edemezsin, Işıksa,o bende de var. Yeter ki karanlığım seni ürkütmesin.” Gönül ne ettiyse olmadı. Asıl muhtaç olduğunun, Aydınlık olduğunu bile bile, Kendini teslim etti zifiri karanlığa. “Olsun.” dedi. “Ben yarsız aydınlığı neyleyim, Ay ışığı da yeter yüzünü görmeye, Aynı karanlığı paylaşacaksak eğer…”