Lavinya Dergisi
PRANGALAR
Vildan ÜLKER
En güzeliydi belki de umut edebilmek, hayatın karmaşasında umut ile kalbi dinginleştirebilmek...
Prangalamış hayat beni
Dört bir yandan,
Yitip gidiyor benliğim,
Anlayamazsın…
Ne konuşabilirim,
Ne de söküp atabilirim,
İçimde yangınlar,
Dışımda yanılgılar.
Bir başımayım,
Hatır da yok hatıralarda,
Ümit etmeyi de bıraktım.
Döndüm sırtımı tüm inandıklarıma.
Yalanlar ile çevriliymiş hayat,
Bense hep bulmaya çalışmışım doğruyu,
Bihabermişim her şeyden,
Doğruları ararken yalanlarınızda boğulmuşum ben.
Şimdi en başa dönmek için geç,
Son vermek içinse erken,
Prangalarımı çözüp,
Kavuşsam özgürlüğe,
Sahi özgürlük neydi?
Belki de sendeki bende gizliydi.
Artık bilmek mümkün değil,
Umut etmeyi bırakalı çok oldu,
Sendeki beni bilmiyorum,
Fakat bendeki sen çoktan öldü.
Gitme vakti şimdi,
Nereye diye sorduklarında,
Uzaklara diyeceğim,
Uzakları asla yakın kılamayacaklar…
Savrulup gideceğiz,
Bihaber her şeyden herkesten,
Bilhassa senden,
Senmişsin beni prangalayan,
Seni ve sende vuku bulan beni,
Bırakıp gidiyorum.
Nereye diye sorma sakın,
Uzaklara gidiyorum çok uzaklara…