Lavinya Dergisi
BOZULDU KALBİMİN KİLİDİ…
Mehmet YILDIRIM
Ben zerre koymamışken ağzıma bu meretten, Neden bu kadar sarhoşum şehrinde, Aşkından mı? Yoksa vuslata kavuşmayan bakışlarından mı?
Bozuldu kalbimin kilidi
İçerde kalanlar içerde
Dışarda olanlar dışarda kaldı
Hani derler ya girebildiğin gönül memleketindir
Giremediğim her gönülde memleket aradım
Girdiğim her gönlü kendimden saydım
Olmadı
Olduramadım bir türlü kendime bir ev
Hep evsiz kaldım sevgi şehrinde
Hep öksüz kaldım
Ne sevenimin yanında olabildim
Ne sevdiğimin kalbinde yer bulabildim
İnsanlar gelip geçti hayatımdan
Hepsinden bir şeyler öğrendim
Bir şeyler unuttum
Yenisini bulunca insanın,
Bilginin bile eskisini unuturmuş
Bende öyle oldum
Vefasızlığın var olduğunu unuttum
Vicdansızlığı, sevgisizliği…
Halbuki yaşım küçük değildi
Ben ölmek için gayet uygun bir zamandaydım
Saçlarım beyazlamıştı
Sakallarıma bile düşmüştü aklar
Sonra yorulmuş ve bitkin düşmüştüm
Fiziksel olmayan bu yorgunluğun içinde
Fiziksel olabilecek bir şeyler aradım hep
Hastanelerde, hekimlerde dolandım
Biri vitamin dedi kendince
Diğeri genetik
Ben sevgisizlik koydum adını
Dedim ya işte
Bozuldu kalbimin kilidi
Ne sevilebildi dilediğince
Ne sevdiğini tutabildi içinde
Öylece kaldı yolun yarısında
Yolun yarısı yolun tamamının aynasıdır
Geldiğim yolu gördüm
Gideceğim yoldan hayli umutsuzum
Ben bu yaşımda belki
Yaşımdan çoook yaşlıyım…