Lavinya Dergisi
RÜZGÂR UÇAĞINI KAÇIRMADAN
Bedire AKARAY
Ve akıl sessizce kalbin bagajına saklanır. Yakalanmadan geçebilsin diye dua eder dünyanın sınırından.
Beklerken gözlerinden dökülecek o cümleyi
Sarılır bileklerime
Ateşin en soldaki ortasında
Cehennemin yosunları
Yüzümde koyu gri bir Venüs
Dirilmeyeyim diye bu kabustan
Alnımın ucunda nöbet tutuyor
Bekliyorum diye gözlerinden dökülecek o cümleyi
Siyah bir yıldızdır tıkayan diz kapaklarımı
Cezamın herkesin beni görüp benim kimseyi görmemem olduğu gecede
Kendi kanımdan damıtılmış bir yağmur gibisin
Sana bakarken kavuşturmasam da göz kapaklarımı bir an bile
Bu sebepten acımıyor gözlerimin bebekleri
O yağmurun açtırdığı katran ruhlu güller
Yüreğimin ipek böceği kadavrası dolu raflarından
Kim bilir hangisinde çürümüş
Ben de yaklaşamıyorum yanlarına
Onlarda senin kokunu duyarım da
Heyecandan düşürüp kırarım şahdamarımı diye
Kafesine kızsa ne olur şimdi yatağımın yanındaki o bülbül
Kaderi altınsa bedeli toprağın altıdır
Çıkar sonunda gün yüzüne
Platin kahverengisi saçların örttüğü o çatlamış ensede
Araftan kalan uzun bir bilet
Bulurum her seher vakti
Tüm geceyi kendinde toplamış yastığımda
Tabut imalathanesine dönüştürülmüş
Eski kütüphanelerim
Terkedilmiş tiyatrolarım
Taşlaşmış kaç idam sehpası gördüğümü sayamıyorum artık
Çivi dolu yorganımın altında
Arıyorum diye şehrin her sokağında izini
Pamuk tarlasına küstü kırmızı ayçiçekleri
Raydan çıkarmışlar yolları da
Yanından geçtiğin ağaçlar bile sırtını dönmüş bana
Gözyaşlarımla süpürmüştüm oysaki yapraklarını
Yine de sakladılar benden
Senin tek kullanımlık aynalarını
Üzgünüm, evet
Çok özlüyorum seni
İzliyorum balkondaki çamaşır iplerine uzanıp
Durakta uçak bekleyen rüzgâr
Ödemeyi bulutlarla temassız yapacak
Uzaktan kestirmeye çalışırken derdimi
Dünyadan kopmuş hep kelimeler
Nefretten bir iğne ipsiz dikiyor kalbimi
Çok özlüyorum seni
Hissetmeyi sevmediğim şeyi
Anlatmaktan kaçacağım şimdi
Bu son şiirim
Kirpiklerimden sağdığım tuzlu kuyuları
Klavyenin kodlarına içirdiğim
Yeter bu kadar
Dönüyorsun
Rüzgâr uçağını kaçırmadan