Lavinya Dergisi
HER ŞEYİ UNUTUR MU İNSAN?
Mehmet YILDIRIM
Ben zerre koymamışken ağzıma bu meretten, Neden bu kadar sarhoşum şehrinde, Aşkından mı? Yoksa vuslata kavuşmayan bakışlarından mı?
Her şeyi unutur mu insan?
Bir yaprak düşüyor oysa sonbaharda ağaçtan
Sonra savruluyor esen her rüzgarda
Yeri yurdu belli değil
Kendini durduramıyor
Güç, katıyor önüne
Olmaz yerlere götürüyor
Yerini terk eden her şeyin sonu bu mu?
Bir çiçek açıyor ilkbaharda ağaçtan
Sıcakla birlikte olgunlaşıyor
Meyve oluyor
Bir mükemmelliğin parçası olarak
Her bahar yeniden yeşerir mi ağaçlar?
Güneş her sabah bıkmadan doğuyor mesela
Kışları o ayaza rağmen
Yazları o sıcak gecelere rağmen
Bir şekilde pes etmeden
Hep diyerek bir güne daha çentik atıyor
Her şey böyle pes etmeden devam eder mi?
Geceyi düşünüyorum sonra
Güneşi batıran dünya
Geceyi yaşatıyor insanlara
Karanlığı doğuruyor gökyüzünde
Yıldızları ekliyor tablo yapar gibi
En güzel gecelere ayı çiziyor
Bir şekilde yeniliyor aydınlığa
Gündüze karşı zaaflarla dolu
Her şeyin bir şeye zaafı var mıdır?
İnsanı hatırlıyorum bir de
Hatırlamaz olsam keşke
Gidenler gitti çoktan hayatlarından
Hani seni seviyorum dedikleri hayattan
Değer verilen her anın
Kıymetini bir kenara bırakarak
Hiç sevmemiş
Hiç değer vermemiş gibi
Öylece çıkıyor değer gördükleri limandan
Bu kadar kolay mı yaşantıyı bir kenara atmak?
Zor bir hayata doğmuşum ben
Çağım nefretten ibaret
İnsanları menfaatten
Herkes herkesle samimi
Her şey her şeyin farkında
Sonra bir kargaşa çıkıyor
Bir gürültü bir cümbüş
Görsen herkes haklı
Herkesin dilinde aynı nârâ
Ben farkındalığımın farksızlığındayım
Sıradan ve yabancı
Hani sordum ya size
Her şeyi unutur mu insan diye
Her şeyi unutmuyormuş amma
Hafızası silinse de bazı şeyler gitmiyormuş akıldan
Anlayan anladı çoktan
Anlamayanlara heyhat
Hadi bir çay koy
Bayatladı demlikte ki
Yeniden başlayacağız…