Lavinya Dergisi
BEN ARTIK...
Mehmet YILDIRIM
Ben zerre koymamışken ağzıma bu meretten, Neden bu kadar sarhoşum şehrinde, Aşkından mı? Yoksa vuslata kavuşmayan bakışlarından mı?
Bir kere kötüye gitti mi her şey?
Ardı kesilmez bu sıkıntıların
İçimi dağlar şu dünya hayatı
Ben artık nefes almaya halsizim
Yüreğimin içinde taşıdığım hayat
Kâh beni yaralayacak kâh beni büyütecek
Büyüdükçe attığım adımlar azalacak
Ben artık nefes almaya meçhulüm
Yürü şimdi diken kaplı yolların içinden
Bakma geriye diye seslenir anılar
Bilir misiniz en çok anılar…
Neyse ben artık anlatmaya razı değilim
Hiç doğmamış bir çocuk olmak isterdim
Ve hiç doğmamayı dilerdim kendimce
Kötü az kalır bu dünya için takılan isimlere
İhanet her çift gözün içinde artık
Menfaat her kalbin bir odasında yer edinmiş
Sadakatsiz varlıklar doluşmuş hep yan yana
Saygı kaybolmuş
Sevgi yok olmuş
Elleriyle öldürmüş herkes
Kimisi boğarak
Kimisi kaçarak
Kimisi görmeyerek
Kimisi hissetmeyerek
Böyle böyle uzuyor bu konuşmalar
Bu hisler
Ben artık uzamasını istemiyorum hiçbir şeyin
Son bulsun bu saatten sonra ne varsa
Yaşamsa yaşam
İnsanlıksa insanlık
Kimisi görmüyor musun?
Birbirlerine nefretle bakıyor eski aşıklar
Sıkı dostlar
Dünya değil mi bunları böyle ayıran
Sözler değil mi araya mesafeler sokan
Hadi şimdi bir hüküm ver
Ya kalk git kırgın olduğun kalbe
Bir selam ver otur şöyle yanına
Derdini anlat
Dinlerse seninledir
Dinlemezse hiç seninle olmamıştır elbet
Ya dostum?
Kardeşim diye hitap ettiğim kimseler
Yine de gidebilir misin yanına öyle hemen
Gidemezsin
Beklersin de göremezsin
Sevgi bitmiş
Aşk bitmiş
Ve insanlar sadakati
Bir arabaya iki geziye değişmiş
Eski anılar yok
Eski hatıralar tutsak
Bu şehir bir lağım çukuru
Nereye gitsek kurtaramam paçamı pislikten
Battıkça batıyorum
Şehrin kabahati yok
Dünyaya geldik mi bi kere
Dibine kadar pisliğe bulanmadan
Neyse ben artık konuşmak istemiyorum…