Lavinya Dergisi
KIRDIM KALEMİNİ…
Mehmet YILDIRIM
Ben zerre koymamışken ağzıma bu meretten, Neden bu kadar sarhoşum şehrinde, Aşkından mı? Yoksa vuslata kavuşmayan bakışlarından mı?
Kırdım kalemini o son sevdanın
İçimde ölen öldü
Kalan sağlar benimdir artık
Yürüyorum ecelimin üzerine doğru
Ben geçmişimi çoktan sildim artık
İstemem hatıralarla kaplı o evi
Güvenmem hafızamın anılar defterine
Yüzümde tebessüm kalmadı
İçimde umut
Sakallarımda beyazlar çoğaldı
Yüreğimde kuruntu
Yaşamak bir adım atmaktır mutluluğa
Ben yaşıyorum hâlâ
Mutluluk muamma
Yakalayacağım yine de bir sokakta
Adımlarım hızlı
Koşmalarım emin
Yetişeceğim hayata bir anda
Bir anda anlamsız gelecek hüzünler
Dedim ya kırdım kalemini o son sevdanın
Bırakmadım içimde bir aşk cümlesi
Bir sevgi sözcüğü
Yalnızlık ülkesine dönüştüm
Misafirim kalmadı odamda, evimde
Artık olmazları kabul ettim kendimde
Bazı şeyler olmuyor
Zaman geçse de
Yüreğim soğumuyor
Acılarım hâlâ harlı ve çok
Bir şekilde yaşıyorum
Adım atıyorum
Mutluluk her daim uzak
Ben şimdi tekrar söylüyorum kendime
Yaşamak bir zaman miktarı uzakta
Hayat değer mi zamanın kaybına
Bilmem bilemem
Kendimde göremem o umudu…