Lavinya Dergisi
YORULDUM…
Mehmet YILDIRIM
Ben zerre koymamışken ağzıma bu meretten, Neden bu kadar sarhoşum şehrinde, Aşkından mı? Yoksa vuslata kavuşmayan bakışlarından mı?
Yoruldum dünyanın bu adaletsiz yanından
Bir yanda hep bahar var
Bir yanda hep kış
İçimi ısıtan güneşin bile
Ardında koskoca bir alev topu
Yaklaşsam yakacak beni
Uzaklaşsam donacağım
Ben belki bu şekilde yaşamaktan
Bilmem kaç yaşında usanacağım
Yoruldum dünyanın bu hüzünlü yanından
İçimi döktüğüm bir kalp olsa belki
Bu kadar dolup taşmazdı yüreğim
Bir yanından tutabilsem mutluluğu
Bu kadar karamsar olmazdım eminim
İncindim, kırıldım, ağladım günlerce
Üzüldüm, dertlendim, kederlendim
Söküp atamadım içimden insan oluşumu
Bırakıpta bir kenara çekilemedim
Ya yaşamadım bu acıyla doyasıya
Ya uyudum bilmem kaç saat
Kendimi anlamadım
Dünyayı anlamadım
İnsanları topladım kendimce bir terazide
Hiçbirini adaletli dağıtamadım
Kimi kendini beğendi
Kimi üstün gördü diğerlerinden
Kimi güzelim diye gerildi
Kimi param var diye küçümsedi
Kimi fakirim elini cebine attı
Kimi çirkinim diye aynaya baktı
Herkes bir şeyleri anladı da
Herkes her şeyi yanlış anladı
Bende yoruldum bu kara düzenden
Her şeyin en kötüye gidip
En beterine evrilmesinden
Gülmeyen yüzüm kırıştı
Üzülen saç uçlarım oldu
Zaman geçti ben yaşlandım
Zaman geçti ben yıprandım
Bir şiir miktarı yaşadım oysa
Belki yolun yarısı demeye bile dilim varmaz
Ben bu çağdan çok yoruldum amma
İstesem de artık
Hiçbir liman beni dinlendiremez…