Lavinya Dergisi
KENDİSİNE...
Mehmet YILDIRIM
Ben zerre koymamışken ağzıma bu meretten, Neden bu kadar sarhoşum şehrinde, Aşkından mı? Yoksa vuslata kavuşmayan bakışlarından mı?
Zalim bir kadın var gözümün önünde
Vicdanını kiraya vermiş bir kadın
Kalbinin yerini unutup
Duygularını öldürmüş bir kadın
Tecrübe etmediği sevilmeler yaşattım ona
Yüreğini sararak mutlu etmeyi vaat ettim
Elini bir ömür tutup
Gözlerinin içine ölüme kadar bakmayı söyledim
Yine de mutlu edemedim kendisini
Yine de duvarlarını yıkamadım
Sevdiremedim kendimi
Öyle bir şeydi belki de yaşamak
İstemek tek başına yetmiyordu
Nasipte lazımdı
Vicdanda, insanlıkta
Uğruna geceleri gündüz ettiğin sevdanı
Yüreğimde sımsıkı bir tabuta sarıp
Kalbimin aşk odasına kilitlemekti
Şimdi tutanak tutuldu aşkın sahibine
Cezalar verildi duygu mahkemesinde
Deliller tüm açıklığıyla ortada
Sevilmemenin hüznünü bir ömür taşıyacağım zihnimde
Yorgunum ve yüreğim sızlıyor
Oysa çok başka düşünmüştüm yaşamayı
Sevilmeyi hayal edip
Mutlu olmayı
Yine de yaşamak bu değil diye düşünüyorum kendimce
Yaşamak mutlu bir hayat sürmek bence
Bir gün belki bende…
Bir gün ansızın yüreğimin en hüzünlü köşesinde
Sevilmenin ne demek olduğunu hissederek
En derin aşk şiirleri içinde
Gecenin bir vakti
Mutluluğu yaşarım mutsuzluğu yenerek
Belki bir gün
Belki aniden…