"Karanlığı açar mısın? " diye bir nidaya denk gelse kulaklarımız, muhatabımız ya bir çocuktur veyahut bir şair... Çocuklar ufuklarındaki kelime yetersizliğinden, şairler de fazla yetişmişlikten olsa gerek sözcükleri halden hale girdirirken insan olanın kalbine dokunuyorlar. Kullandıkları edebi dil, dünyanın tüm olumsuz yanlarına kısa bir mola adeta. Dünyaya bir şairin ya da bir çocuğun gözünden bakmayı başarana kadar anlam yüklediğimiz metaların altında ezilmeye mahkum edeceğiz kendimizi. Zira hayata yüklediğimiz anlam kelimelerin harflerindeki büyülerden ibaret olması gerekirken, malesef ki bu dünyadaki anlam arayışı metalara yüklediğimiz anlamlardan ibaret . Varlığımızın tüm yanlarını köreltip sadece vâr olduğumuzun farkında olarak yaşam yolculuğunda yol almamız gerekirken biz olan ve olmayanı sadece maddede arayan varlıklar halini alıyoruz gün geçtikçe. Dünya için mutluluk kavramı oldukça ağır bir kavram olmaya başladı. Biz çocukların seslerine, kelimelerine, söz oyunlarına, sihirli kelamlarına muhtaç iken; bu dünya çocuk olanı hunharca yok etme peşinde. Şairliğin o naif yanında kaybolmak varken, bu dünya bizi büyük bir hengamenin içinde kaybetme peşinde. Küçük naif kelamların mahareti dururken ,biz çok ağır cümlelerin altında ezilmeye mahkum olduğumuz bu çağda " insan" olmak ya da insan kalabilmek savaşında nefessiz bırakılıyoruz adeta. Sesimizi, kelamlarımızı dantel dantel işleyip çocuklara ve şairlere kulak verelim. Onların kulakları ile dinleyip, onların kelamları ile söz söyleyeceğimiz bir sabaha uyanmak üzere uyuyalım bu gece sevgili okur... Karanlığı açar mısın?