Lavinya Dergisi
ŞİİR KADIN
Mehmet YILDIRIM
Ben zerre koymamışken ağzıma bu meretten, Neden bu kadar sarhoşum şehrinde, Aşkından mı? Yoksa vuslata kavuşmayan bakışlarından mı?
Bu kadın bana yabancı artık
Bu kadın benim sevdiğim kadın değil
Elleri sarmaşık dolu beni boğmak için
Havası sisli
Bakışı bulanık
Yüreği zalim
Sevgisi bitik
Şimdi ben oturupta ne anlatayım kaleme
Her şey gözle görülür olmuş
İçimde bir sevgi
Öldürmeye çalıştığım
Çalıştıkça daha çok dirilen
Dirildikçe beni kendine hapseden
Kurtuluşum yok bu aşk illetinden
Zaten benim burnum hep balçıkta
Kendimde dibe vuruyorum hızlıca
Yine de umut hep var diyor inancım
Umut yokken bile var
Öyleyse sevilmek mümkün ölmeden
Sevişmek belki bir ihtimal
Suskun bir şairden
Asi bir adama dönüşüm için son gece
Yahutta son hece
Hangisiyse o kırk yıllık kelime
İşte onu bulupta çıkacağım karşına
Hükümranlığın ebed müddet
Ama bir keskin bıçak yarası
Ha geldi yüreğime şimdi o kan damlası
Ha gelecek
Az kaldı biliyorum
Ve hislerim eceline yürüyor
Evvelim şimdi gözlerimin önünde
Kalbimle düşündüğüm ahirim
Hangisine sarılayım
Güldürmeyen evvelime mi?
Bilmediğim ahirime mi?
Çiçekler güzel kokuyor böyle gecelerde
Bir de mezarlığın yanından geçiyorsam eğer
Buram buram çağırıyor düşlerimi
Buram buram gel sesleri
Ölüme şiirler yazıyorum bu ara
Sevilmek ne haddimize
Böyle gecelerin anlamını bilmem ben
Şimşekler belki sevişmeden uyuyanlar içindir
Ben bir şiir kadın tanıdım
Uykularım firari
Şimdi uyuyanlar ne bilsin benim halimi…