Lavinya Dergisi
BİR ŞİİRDEN ÇOK FAZLASI…
Mehmet YILDIRIM
Ben zerre koymamışken ağzıma bu meretten, Neden bu kadar sarhoşum şehrinde, Aşkından mı? Yoksa vuslata kavuşmayan bakışlarından mı?
Sen bir şiirsin benim ömür kitabımda
Birinci sayfaya çizilmiş
Öyle zarif ve öyle narin
Gözlerinin kıyısında denizler olan
Saçlarının telinde çiçekler
Ellerinde huzur
Avuçlarında mutluluk tutan
Şimdi ben bu sayfayı çevirmek istiyorum
Sen bir şiir oluşundan habersiz
Benim kitabımı yırtmak istiyorsun
Bir masaldı oysa senin varlığın
Sen benim bahçemi talan etmeye uğraşıyorsun
Peki ya bütün bu çiçekler ne olacak?
Üstelik hepsi senin için?
Ya sevgi?
Sevgiye inanmak için kanıt istiyorsun
Oysa kanıtlar sevginin ecelidir
Hissetmiyorsan bırak yarım kalsın
Tamamlamaya çalıştıkça bir fırtınasın
Yüreğimi tarumar eden cümlelerinle
İnce ince doğruyorsun güllerimi, çiçeklerimi
Ya bitsin bu dünyanın çilesi
Ya ben terkedeyim artık insanları ebediyen
Her şey üstüme üstüme gelirken bu yaşımda
Bir sığınak gibi gelmişken sana en ezelden
Sen dikenlerinle karşılıyorsun beni
Üstelik silahsızım, yalnızım
Sen duvarlar örerken sevgime en baştan beri
Ben seni sevmeye her gün bambaşka başlarım
Şimdi sessizim
Biraz da kanıtsız
Sunmam hiçbir delil hiçbir bulgu
Senin gönül terazinde benim sevgim
Her daim yamuk kalır
O yüzden güzelim hiç gücenmem sana
Ben sevgimi değil seninle kurduğum hayallerimi rafa kaldırdım…