İnsan olmak ile insan kalmak arasında bir yerde yol almaya niyet etmiş varlıklar olduğumuzu düşünüyorum. Zira bu iki seçenek dışında kalacak olsak insan olduğumuzdan şüphe ederiz. İnsanın, insan olup olmadığını sorguladığı anlar vardır. Bazen hem cinsine bakar insan o insan ise ben neyim, neciyim sorularıyla boğar kendini. Sonra bazen bir surete denk gelir gözleri suretin güzelliğine daldıkça, kalbin katranlığı insan olanın çok daha başka bir varlık olduğunu anlatır ona. Yeri gelir insan, insan olmayı insan gibi görünmeyen bir varlıktan öğrenir; bir kedinin merhametinde, bir kuşun evlat sevgisinde. Yaratılış ve özü itibariyle insan olabilmenin tüm güzel vasıflarını taşıyan bir bebek büyüdükçe yaş aldıkça uzaklaşır özünden. Sonra türlü sınavlar ile baş başa kalan insanoğlu ve insan kızı özünü bulmanın yollarını arar. Bazıları için bu arayış hiç hayat bulmamıştır zihinlerinde. Bazıları aramak için adım atamaz halde eylemsizdir. Bazıları kayıplarının kendinden olduğunu bilir, derdi yalnızca kendi iledir, bilir ki var olan da kendindendir yok olan da... Arayışı kendinedir, bulduğu kendindendir, menzili benliğidir... Ne mutlu o kimseye ki gamıyla, kederiyle, sevinciyle, her şeyiyle yalnızca kendiyle hem haldir. Öte yandan yolunu başka yollarda arayanlar vardır. Başkalarının mutluluğunda hüzünlerini gizleyen, başkalarının acısından sevinçle beslenenler. O kadar boşluktur ki yolu, o kadar yoktur ki kendi adımı, bu dünyada gölgeden başka bir şey değildir. Yok olanların onu vâr edeceğini düşünür. Halbuki gerçek varlık insanın kendi yokluğundadır. Vâr olmak için kendinden gayrı başka bir yol yoktur sevgili okur. İçindeki tezatlıklara kucak dolusu sarıldığın vakit; yolun başlamış, menzilin selam durmuş demektir. O vakit sıkı sarıl kendine, dertlerine, eksikliklerine, fazlalıklarına... Unutma seni sen yapan her şey, sana seni verecek.