Lavinya Dergisi
ÖLÜMLE YAŞAM ARASINDA BİR ŞİİR…
Mehmet YILDIRIM
Ben zerre koymamışken ağzıma bu meretten, Neden bu kadar sarhoşum şehrinde, Aşkından mı? Yoksa vuslata kavuşmayan bakışlarından mı?
Bir ölüm marşı var kulaklarımda çınlayan
Bir çocuğun beşikte ağlaması
Bir delikanlının yere yığıldığı o ölüm anı
Bir ihtiyarın yokuş çıkarken kesilen nefesi
Hepsini topla şimdi zihninde
Ben hepsinden bir parçayım aslında
Geceyi kızıla boyayan kar soğuğu içimde
Depremlere yer arıyor yerinden oynatmak için
Güneş yeniden doğmayacak gibi oluyor
Gece uzuyor böyle zamanlarda
Ben kısalıyorum içimde içime karşı
Sohbeti sarmıyor içimdeki benim
Kafamda hep deli sorular
Olmayışlar
Oldurulamamışlar
Ne yazık ki bir miktar kızgınım herkese
Biri iterken diğeri tutmadı mesela
Biri seviyorum derken sevmedi
Biri sırtımı sıvazlarken aslında
Hançeri nereye saplasam diye düşündü
Şiirler yazdım oysa
Her birine ayrı ayrı şiirler ve besteler
Kimin için ne kadar değerliydi bu sözler
Bu mısralar
Zannetmem ki ben öldükten sonra
Arkamdan rahmet okusun şiirin asil talihlisi
Aklına gelsem belki şükrederim
O derece yalnızım onun kalbine giden yolda
Zannetmem ki ben öldükten sonra
Arkamdan rahmet okusun sırtımdaki el izi
Bir miktar küfre razıyım
Daha da yermesin beni ele güne karşı
Biliyorum suçlu ve hatalıyım her mevzuda
Haklı olan hep onlar olsun
Ben geçtim şimdi kendimin kendi halinden
Yorgun ve bıkkınım
Ve sıradan bir mağdur
Ve kulağımda çınlayan bir ölüm marşı
Ve çığlık çığlığa bir çocuk sesi
Ve bir delikanlının yere yığıldığı ölüm anı
Ve bir ihtiyarın kesilen nefesi
Zihninde canlandır ve izle
Hepsinden biraz birazım
Baksan içime aslında
Hepsinden daha fazlayım…