Lavinya Dergisi
KENDİ HATAM...
Mehmet YILDIRIM
Ben zerre koymamışken ağzıma bu meretten, Neden bu kadar sarhoşum şehrinde, Aşkından mı? Yoksa vuslata kavuşmayan bakışlarından mı?
Bir yaşam çiziyorum kendime artık
Bir yol beni bambaşka şehre götürüyor
Uzun cümleler kuruyorum kendime
Kendimi kendimde kaybolurken buluyorum
Sırası gelmiyor hayallerimin
Birini düşünürken öbürünü kaybediyorum
Sudan çıkmıyor bir yanım
Bir yanım çölün ortasında kurak
Ben hangi yöne dönsem kendimi arıyorum
Bulamadığım her şey kendimde mi yoksa?
Gitmek istiyorum
Ve bir miktar ölmek
Kendi hatamın bedelini
Kendi hayatımın hüznüyle ödüyorum
Yavaş yavaş süzülüyor gözyaşlarım
Yanağımdaki kızarıklık kar ayazından
Üşüyorum
Kış hiç bitmiyor içimde
Ellerim kansızlıktan değil
Sessizlikten üşüyor
Isınmıyor kalbimin odaları
Isınmıyor aşk diye inleyen yanım
Saçlarıma düşen akları saymayı bıraktım
Sakallarımı kesmiyorum artık
Düzensiz bir düzen kurdum hayatıma
Hayat dediğime bakma
Nefes almak hayat değilmiş
Günün batıp doğması hayat değil
Yüzümdeki tebessümü unutalı aylar oldu
Aynalar ketum bir adamın sert bakışlarıyla dolu
Kaçıyorum kendimden
Arıyorum kendimi
Aradığım kendimde mi?
Kaçtığım kendimde mi?
Bilmiyorum
Yolum azalıyor
Ben beni kaybederken
Beni bende bulamayacağımı anlıyorum
Öyleyse yaşamaya devam
Ölmek için daha son sözümü söylemedim…