Güzel gözlerin şair etti beni Leylâ, gülüşlerin şiir. Sen gülünce içimde çiçekler açardı. Şimdi solmasın diye suladığım çiçekler bile direnemedi sensizliğe. Bilmiyorum, sensizliğin kaçıncı ayındayım. Bilmiyorum, kalan ömrüm sensiz nasıl geçecek. Sen gidince anladım, ben senden başka hiçbir şey bilmiyormuşum Leylâ. Sana sayfalarca yazı yazdım Leylâ. Her cümlenin altını senin için çizdim, her kelimeyi sana ithaf ettim. Sana olan hasretim geçer sandım, geçmedi. Ben senden önce her şey geçer sanırdım. Meğer hiçbir şey geçmiyormuş, yaraların izi hep bir köşede kalıyormuş. Sen benim en büyük yaramsın Leylâ. Ama inanır mısın bilmem; ben senin bende açtığın yaralara bile iyi bakıyorum.