Lavinya Dergisi
ÖLÜ RUH YARALI BEDEN…
Mehmet YILDIRIM
Ben zerre koymamışken ağzıma bu meretten, Neden bu kadar sarhoşum şehrinde, Aşkından mı? Yoksa vuslata kavuşmayan bakışlarından mı?
Oysa beni mahveden bir akşamüstü rüzgarıydı,
Öyle serinden,
Öyle derinden,
Kısılmış gözlerim,
Dağılmış saçım,
Güneşten bunalmış tenime,
Bir nefes gibi dokunan,
Yoksa ben aşık olmazdım bu saatten sonra,
Ne gecenin hatırı kalmıştı bende,
Ne de aşk şairlerinin…
Kelimelerimi boğazıma ilmik ilmik dizip,
Ciğerlerimde biten oksijenle,
Gözlerimi kapatıp,
Biraz hüzünle,
Biraz acıyla,
Gözlerimi kapatmayı düşünmüştüm aslında,
Duygularımı ifade edemediğim her an,
Biraz daha içimde ölmüştüm zaten,
Bu sadece fiziksel olarak hareketsiz kılacaktı beni,
Ruhumun çoktandır hareketsiz kalışı,
Beni şaşırtmıyordu zaten,
İnsan duygularını kaybedince bitiyormuş hayatta,
Heyecanını yitirince monotonlaşıyormuş,
Yolunu şaşırmış bir kuş misali,
Çırpınıp duruyormuş gitmek istediği yere,
Oysa ben bir insanım,
Kanatlarım yok ruhumda,
Ve fiziken çukurdayım,
Ellerim toprak,
Ellerim kan dolu kazımaktan,
Yukarıda gökyüzü var,
Ben topraktan adam,
Güzel manzaralara hep geç kaldım,
Herkes bir yer bulurken bu dünyada,
Ben yersiz yurtsuz kaldım,
Aşk diye diye inledi kalbim,
Ben yine aşksızlığın ortasında,
Gözlerimde yaş,
Paramparça olmuş yüreğimle kaldım,
Tarifi zor olur bazı şeylerin,
Cümleler yetersiz kalır,
Bende bu cihanda biraz böyle oldum…