Yazmak, insanın ruhunu iyileştiren şeylerin en başında gelir. Başkasına anlatamadığın şeyleri satırlara dökersin. Kağıtlar seni incitmez, kalemin seni hiçbir zaman kısıtlamaz. Satırlarında saklarsın anlatamadıklarını. Hatta bazen kaleminden satırlara dökülen kelimeler, anlatmak istediğinden çok daha fazlasıdır. Sadece bir kelime, sayfalarca yazdığın bir yazıyı tamamlayan şey olabilir. Belki de o sayfaların bütünüdür. Bazen sana ilham veren şey, hissettiklerinin anlam bulmasıdır. Ama her kelime, her insana aynı hissettirmez. Sen yazarsın, herkes okur ama herkes anlamaz. Sen yazarsın, herkes okur ama herkes hissedemez. Önemli olan da anlamak, hissetmek değil midir zaten? Kitaplar bu yüzden insanların dostudur. Çünkü onları anlarsın. Bazen o sayfalarda kendini görür, hissedersin.