Lavinya Dergisi
SENDEN KALAN
Beni en çok sen üzdün,
Yerini dolduramayacak bir boşluk bıraktın bana.
Gözlerim seni arar oldu en zor anlarda.
Sana söyleyemeyeceğim kelimeler bıraktın miras arkanda.
Ben söylemeden sen anla,
Gitmek isteyip gidemediğim,
Kalmak isteyip kalamadığım,
Özleyip de boynuna sarılamadığım bir iz bıraktın bana.
Aklıma gelen en ufak detayın artık hiçbir şey hissettirmez oldu bana...
Oysa içimde elimi yarı yolda bıraktığın kız çocuğu,
Bugün nerede hayallerindeki seni görse boynu bükük.
Beş yaşımın sevdiği on beş yaşımın nefretinin sebebi,
Bugün bana bıraktığın en büyük miras üzeri karalanmış bir sanat eseri...
Artık olsan ne olur olmasan ne.
Yaş aldıkça barışıyor muyum seninle?
Kendi kaderinin kirli izlerini bulaştırdığın bizlere,
Dönüp de bakınca ne gördüğünü sen söyle...
Yaşamanın sana inat olduğu,
Öfkeye dönen isminin anlamı,
Zikredilen her kelimede küfür gibi çıkan varlığın;
Bir nesil boyu süregelecek bu pişmanlığın...
Hatırladıkça kalbimi inciten birçok güzel anı,
Kandıramıyor artık o içimdeki küçük kızı.
Önemini önümüze geçirdiğin her bir detayın,
Senden miras kalacak bu hatırladıklarım...