Bir insanla göz göze bakışmanın verdiği yoğun histir opia. Bazen bir çift göz merhem olur tüm yaralarına. Karşındakinin gözlerine baktığında yeşerir tüm umutların. Bir insanın başka insana duyduğu aşkın gözlerine yansımasıyla kıvrılır dudakların. Belki de aşkın içindeki en yoğun duygudur opia. Çünkü birinin gözlerine baktığında hissettiğin duyguları başka ne hissettirebilir ki sana? Bu yüzden ev bazen bir bakış, bir gülüştür. Ev bazen küçük bir gülüşün içini ısıtması, tüm evreni onun gözlerinde bulmaktır. Yürüdüğün sokaklarla, dinlediğin şarkılarla, burnuna dolan o tanıdık kokuyla hasret kalırsın o eve. Sanki yolların sonu ona çıkacak gibi yürür, şarkılar ona yazılmış gibi dinlersin. Tüm kokular ona aitmiş gibi gelir aklına, her nefesinde. Güldüğü anları saklarsın kalbinin bir köşesinde. Hatta bazen bir gülüş, bazen bir bakış olmak istersin. Evin olması yetmez bu hasreti gidermek için sen o ev olmak istersin. Belki sen olamadım, içimdeki hasreti gideremedim ama; şairiyim gözlerinin, sahibiyim o gülüşlerin.