Lavinya Dergisi
BELKİ GELİRSİN...
Mehmet YILDIRIM
Ben zerre koymamışken ağzıma bu meretten, Neden bu kadar sarhoşum şehrinde, Aşkından mı? Yoksa vuslata kavuşmayan bakışlarından mı?
Aylar elbette birbirini
kovalar
Günler geçer
Gece kaybolur
Güneş her karanlıktan sonra doğar
Dünya döner
Hayatlar biter
Yaşanılan hatıralar silinir
Yeni her zaman eskiyi yener
Bu döngü nefes aldıkça bitmez
Her şey özüne döner
Sevgi elbet hak edeni bulur
Eskiyi unutturan yeni bir başlangıç olur
Bu başlangıcı cesurlar yaşar
Korkaklar geçmişin gölgesinde gezinir
Sevmek herkesin harcı değildir
Ölüm gerçekse eğer
Aşk var olmaktır dünyada nefes aldıkça
Her insanın yarım olduğunu düşünen ben
Tamamlanacağı insanla var olur
Dünyada var olma savaşı veren her insan
Eksik yanını bulduğunda mutlu olur
İmtihanlar bitmez
Kötü günler hep birbirini kovalar
Mutluluk özeldir
Ve bu yüzden az rastlanır dünyada dengine
Sözün özü her şey biter
Mutluluk geçer
Tıpkı güzel hatıralar gibi tozlanır yeni raflarda
Olmazlar olur
Aşk nefrete, nefrette aşka dönüşür
Dostluklar kurulur, dostluklar bozulur
Baki olan ne var diye düşünme
Herkes ölümlüdür
Her insan,
Her canlı,
Her varlık,
Ölümsüz olan duygulardır
Mesela aşkı öldüremezsin
Öldürdüm dediğin anda çıkar ortaya
Mesela güveni bitiremezsin
Güvenmem dediğin anda içinde belirir
Nefret su gibi ihtiyaçtır bazen
Sevgi nefes gibidir bedene
Ciğerlerin nasıl oksijeni çağırıyorsa
Kalbinde sevgiyi öyle çağırır
İnsan yaşar ve ölür
Belki gelir diye şiirler yazar
Belki gelirsin diye yazdığım her şiiri
İçimde sımsıkı saklar
İçimi içime sığdırmaya çalışırım
Her gün…