İçimde hâlâ kış,

Dip bucak derin bir sessizlik,

Üşüyen her yanımda bir uğultu,

Etrafım açık seçik,

Köşe başındaki ağacın dallarında çiçek,

Ve elektrik tellerinde ötüşen serçeler...

Bahar bir türlü gelmiyor içimin şehrine,

Sararmış yapraklar gitmiyor evimin önünden,

Oysa gördüğüm her yer cıvıl cıvıl,

Sokaklarda çocuklar koşturuyor,

Bulutların mavisi açık,

Koyusu kayıp gökyüzünde,

Güvercin uçuruyor bir yanda Mustafa amca,

Bir yanda Ayşe teyze çamaşır asıyor,

Mahallem huzur kokuyor da,

Benim pencerem hüznü çağırıyor gibi,

Dört duvarı siper ediyorum kendime,

Günler var yürümeyeli şöyle yan parkta,

Bir kaç kitap arasında yüzümdeki ifade,

Ve etrafa dağılmış kağıt taneleri arasında...

Yine bir gün batımını daha denk getirip,

İnsanların en huzur bulduğu kızıl manzarada,

Kendimi bulutlara anlatmak,

Güneşi batırmak için çıktığım,

Boyası akmış küçük balkonda,

Baharın geldiğini,

Bulutsuz kızıllıkta anlıyor,

İçimdeki ayazı bir türlü kovamıyordum,

Ayazını yitirmiş bu şehrin güneşi altında,

Tir tir titreyen yüreğimi,

Bir garip sevda türküsünde ısıtmaya çalışıyorum,

Harlanmayan bu yürek ateşinde aşk,

Sönüp gitmeye,

Kül olup üflenmeye bırakılsa da,

Ben kışın ortasında o yaşasın diye çabalıyordum,

Dedim ya,

Pencerem hüznü çağırıyor benim,

Mutluluk başka baharlara...