Kemanın efkârını dinliyor gece

Ve ben sessizce seni yazıyorum

İsimsiz şiirler birikti anılar defterimde

Hiçbirini baştan sona okuyamıyorum 

Şayet bir mutluluk günü gelirse ileride

Dönüp de bakarsam tekrar aynı mısralara

Farklı duygularla

Onları isimsiz bırakmam

İçimdeki bu sevda türküsünü ise öksüz

Şimdilik tökezleyerek yürüyorum sonuma

Son ne kadar acılıysa başlangıç o kadar zordur

Yeni bir hayata başlamak zor mu?

Geceden ses yok

Dört duvardan da

Anılardan da, dosttan da

Eskimiş olan her şey gibi ses çıkartıyor artık

İçimdeki şu başıboş sevda birikintisi

Rahatsız edici gıcırtısı ile kalbimi çiziyor

Bir yanım cansiparane savunurken

Bir yanım yalnızca izliyor bu katliamı

Oysa birilerinden yardım dilenmeyi sevmem ben

Kendi yaramı da kendim sararım

Kendi kabuğumu da kendim kanatırım hep

Çocukluğumu içimde ukde olarak öldürdüm

Gençliğimi şu duygu selinin arasında

Fırtına nereye savurduysa ruhumu

Bende oraya gittim

Hiç esirgemedim kalbimden bedenimi

Aklımla nice savaşlar verdim bilemezsin

Kazandıklarım oldu bu savaşta

Gücüme güç kattığım onca gündüz oldu

Onca yol ayrımında sapmadım çaresizliğe

Dimdik ayakta ve kalbime sarılarak yürüdüm hep

Kazandım dediğim anda hep bir iç ses oluştu beynimde

Ya kaybettiklerin?

Aklımın bana zalimce bir oyunuydu bu

Yine de haklıydı bu zalimliği yaparken

Dost acı söyler derler ya hani

Benim dostum da aklımmış meğer

Acısıyla, hançeriyle vurdu doğruları kalbime kalbime

Durdum ve düşündüm

Bizden olmadı vesselam

Senden bana yâr olmadı

Benden sana arkadaş

İkimizde yanlış yol ayrımlarında kaldık

Ve inan bana

Günler geçtikçe, zaman aktıkça

Hayat sana öğrettiğinde bazı şeyleri 

O yol ayrımında beni aradığını

Benimse sana uzaktan 

Sadece uzaktan baktığımı görecek

Gördükçe susturmak isteyeceksin

İçindeki sevda türküsünü

Tıpkı benim yapmaya çalıştığım

Ve başaramadığım gibi…