Acele et! diye fısıldıyor derinden bir ses  

Eylüle en çok yakışan ıslak caddelerde  

Belki bir gökkuşağını yakalarız  

İnce ılık bir yağmur sonrası ellerinden 

Tam kaçıp gidecekken 

Hayat gibi 

Aşk gibi 

Ellerin gibi…  

Gözlerinde hüzün biriken bütün zamanların ahında  

Gök kubbenin saydam köprüsüne eş  

Bakışlarımızla kurulan köprüde yürüyen  

Birkaç sonsuz düşü yaşatır kısa da olsa renklerinde…  

Silindiğinde belki izi kalır yürekte 

Biten bir aşkın ardında kalan yara izi gibi… 

Sonra ne kalır ki geriye? 

Renksiz serüvenlerin yavanlığında 

Terkedilmiş şehirleri ürperten 

Sığıntı düşlere emanet 

Gökyüzünde bir boşluk 

Ve kalır ki;  

Yürekte asi bir boşluk… 

***Boşlukta hep hüzün birikir.