Uyuşan bir zamanı tutuyorken ellerimde 

Rüzgârlı bir mevsim terliyor avuçlarımda 

Beklemenin telaşlı bulantısına has bir ürperme ruhumda  

Toprağın -o hep aç olduğu-  

Yağmur damlasına tutkusu gibi 

Tutkunum bahçesinde çiçeklerden yana olanlara 

Ve kelebeklerin günahsız ömrüne şahit olanlara 

Göçebe yaralarım seriliyor ruhun yollarına  

Kervan kuruluyor tüm imkansızlıklardan 

Tutuluyor düşlerim kuşların uzak yasına 

Sonra kurtuluyorum yüzümden  

Sonra keskin bakışımdan  

Gökyüzüne asıyorum pervane düşlerimi 

Kessin diye rüzgârın ince bileklerini  

Buruşan bir mektupta eskiyorken zaman 

Rüzgârsız bir mevsim sızlıyor avuçlarımda 

Yosun tutmuş kalbimin yaralı tarihine 

Tuz basmalı diyorum denizlerden 

Ama bekledikçe azalmış, eksilmiş denizler  

Ve bir de bakmışım kurumuş  

Beklemenin elindeki divane karanfiller