Kalbimde iç içe sonsuz pencere 

Sonsuzluğuna açılıyor sevginin 

Güçsüz yüzüm, serin ellerim, suskun dilim 

Bileklerimden korkak bir fısıltı tutuyor bazen  

Uzaklardan gelen sesiyle yanık bir ezgi  

Yüzyıllardır biriken felaketlerin tek sesi  

Kıyamete kadar susmayacak o tiz ses; 

İnsanlığın geçmişindeki tüm acıların aktığı nehirler üzerinde  

Evrenin en uzun köprüsünü kuruyor  

Narin ruhların ince derdinde… 

Asılsız alametleri hiçe sayarak  

Korkmadan sevgisizliğin kirli ellerinden 

Ruhum geçiyor gece yarıları o köprüden  

İçinin derinlerindeki nehirlerde yıkanıyor  

İç içe sonsuz pencerelerden bakarken…