Uzun yolların bekçisi bir garip keder 

Saklanmış dağların ardındaki ufka  

Ve omzuna ağır dilekleri yüklemiş ağaca 

Umudu yorarken zihnin sivri çarkları 

Yeni bir mevsime inanmalı! 

Gecelerin zifiriliğinde kurulan  

Düş köprülerinden düşen o kırılgan gerçekliği 

Uzak bir ağacın dallarındaki  

Rengarenk çaputların esmer gölgesinde vurunca yüze  

İnanç çoğalıyor yalnızlık mevsimine  

Gafletle inananların haklı melankolileri  

Tuzak kuruyor ömrün sapılacak bütün yollarına  

Bilinç sararıyor kurumuş bir yaprak gibi 

Mevsimsiz kalan son duygunun inceliğince 

Dilek ağacından dökülünce…