Her insan biraz saftır aslında, biraz da şeytan 

Her gece ürkütücüdür rengiyle siyaha çalan, 

Her sabah umuda açılmasa da yine de gün doğar, 

Her pencerede beklenen de gelmez üstelik. 

Usta olmuşuz doğruluk oyunları oynarken, 

Ve az buçuk da acemi yalanı tanırken, 

Zor olsa gerek her şeyi hep bilmek, 

Bıçak kemiğe dayanınca da geri çekilmek. 

Hani şarkılar dinleriz hafiflemek için, 

Hani ona buna anlatırız aklanmak için, 

Peki ama gönlümüze ne söyleriz? 

Bazı eylemlerin izahı yoktur, faturası açıktır. 

İnsanız ya daima saklarız kendimizi, 

Akıl vermeye gelince de sıraya diziliriz, 

Bir güzel yol yordam gösteririz, 

Ya kendimize nasıl söz dinletiriz? 

Eğreti durmaz mı hiç gönül yükü? 

İnsan çıkarmalı üzerindeki sahte yüzü, 

Safsa saf, şeytansa şeytan olmalı dibine kadar, 

Kendi gibi davranmalı, neyse o, kimse kim 

Kendinden kaçamazsın, aslını unutamazsın… 

Zordur tanımak insanı en derininden, 

Anlamak aslının ardındaki suretini, 

Kimseye güvenme hatta kendine bile, 

Bizi yarı yolda bırakan da insan değil midir? 

Perde aralandıkça gerçekten kaçandan insanın kendisidir.  Kim olduğunu unutanlara ithafen…