Ayrı bir dünyaydı bana gözlerin,

Başka bir manzaraya açılan,

Hiçbir yerde bulamadığım,

Göremediğim ve duyamadığım,

Hayatın sesini kıstığım ender zamanlardı,

Yanındaydım,

Ve dünya bir adım gerimizde,

Üstesinden gelmiştim çoğu şeyin,

Umutsuzluğun,

Karamsarlığın,

Yalnızlığın,

Kolay olmamıştı alışkanlıklarımdan geçmek,

Zorda olsa seninle başarmış,

Seninle aşmıştım çoğu engeli,

Yolun geri kalanı içinse ümidim vardı,

Yaşamaya dair heveslerim,

Hayallerim…

Ne kadar çok cümle kurarsan,

O kadar çok seversin hayatı,

Demiştim şiirimin birinde,

Gerçekten de öyleymiş,

İnsan sustukça hayatı sorguluyor,

Hayattan soğuyormuş meğer,

Konuştukça hayatı değil yaşamayı seviyormuş,

Yaşama nedenini,

Yaşadıkça yanında olmasını istediğini,

Yine tekrar o gözlerine düşüyorum ansızın,

Sen yoksun,

Yine tekrar o manzaraya bürünüyorum,

Yalnızlığım,

Karamsarlığım,

Umutsuzluğumla beraber seni izliyorum,

Sen yoksun,

Garip bir his,

Alışmaktan korkmadığım şeyler,

Korku salıyor artık içime,

Geleceğe dair ümitsizim,

Ve artık herkese karşı çokça sessiz,

Duy beni istersen,

İstersen çevir başını git,

Nasıl olsa yokluğuna da alıştım ben,

Varlık meselesini çoktan aştık,

Ve bir çizik daha çektik,

Ömür defterindeki kara yazıya,

Bir çizik daha çektik,

O zalim feleğin bize gülmeyen anılarına…