Islanmanın hükmü yok yaz yağmurunda

Ilık sesinde ferahlar içi yanan ruhlar

Kendini ararken boş sokaklarda

Karşılaştığı yağmurlarla sevinir ansızın

Yıkanır bütün kalp yaraları

Temizlenir derinlerden taşan bir kuyu gibi...

Sözlerin dansı damlalarla bir volkan

Unutturur bütün soğuk zamanları

İnsan en çok kendine yara

İnsan en çok kendine düşman

Yaralarını unutuyor yazın ılıklığında

Oysa kaç hatadan kesti bileklerini hayatın

Kaç geceye buz kesti kararttığı evreni

Şimdi sıcaklara güvenen kalbi

Belki de hatırlamalı

Bileklerinde eriyen keskin buz parçalarını…

Yazlara inanmalı elbet…

Ama yağmurların hatırlattığı

Soğuklar yine gelecek, unutmamalı…