Kırlarda açan papatyalar,

Ve ekinler başak başak,

Kırkikindi yağmurlarından kalan serinlik,

Ardında tenimi ısıtan güneş ışınları,

Akşam oluyor yine,

Bunca muhteşemliği karanlık kapatacak,

Yine mayıstan geçecek aylar,

Yine insanlar anlamayacak bazı şeyleri,

Tut ki yağmurdan kaçarken,

Zihninde rahmeti ezmemekle koştuğun sokaklarda,

Yağmurun hissettiklerini düşünmek,

Kaçmak birinden, bir şeylerden sebepsiz,

Ve sinsi düşünceler ortasında tek başına,

Yağmuru anlamak mı dersin?

Yoksa insanları mı?

Karmakarışık bir hal almışken yaşamak,

Ve yaşamak bu kadar mümkün dışıyken,

Yine de bir yerlerde yaşamaktan bahsetmek,

Belki de bilmediğimizle kandırırken kendimizi,

Ne zaman bu bilmişlikten kurtulmak?

Yorgunum,

Ne yazık ki fiziksel olmayan bu hissimin,

İlerleyen zamanlarda da geçeceğine ihtimal vermeyip,

Yuvarlanıp gidercesine,

Gelişine vurulan bir meşin yuvarlağın,

Dağa, taşa savrulmuş halindeyim...