Açan çiçeklere özenen kalbim

Açmalı zamansızca…

Mayıs çiçekleri gibi…

Oysa bir kalbi sevmekteydi bahar, umarsızca…

Fark etmeden derinin içine sızan sıcak zehir

Sonra hevesli harflerin kursağında düğüm

Sevinç huzurla kol kola, başka evrene göçebe…

Yenilmenin tuhaf büyüsüyle

Yine kara kış

Yine sisli hazan…

Sonra yine bahar, yine tomurcuk sevinçler

Kaç bahar geçmeli, solmadan durmak için

Belki de en az üç kere yenilmeli

En değerli tohumunu bulmak için kalbin…

Birkaç keder, birkaç asır sonra

Yeniden tanışınca kendinle

Kalbinde solan seslerin iyimserliği

Ömrün suskunluğuna esir düşünce

O eski masallarda iç çeken hislerin ağrısıyla

Belki hiç bilemez yeni kalpler sevmeyi

Sevmek yürürlüğe yeniden girer belki

Belki de yine mayıs sabahları ılıklığı işler nakış nakış ömre…